《یادداشت شبانه》
امشب حقیقتا اصلا تصمیم نداشتم یادداشتی بنویسم در وبلاگ قرار دهم. ولی این میل من به نوشتن آخر سر من را وادار به این کرد با وجود سختی بیام و این یادداشت را بنویسم. امشب یادداشت را با موبایل تایپ می کنم چون واقعا توانایی باز کردن لپ تاب را ندارم. خب بگذریم.
می خواهم امشب یکم از تجربیات دو ساله خودم باهاتون حرف بزنم. تجربیاتی که در حرفه ای که بهش بسیار علاقه داشتم کسب کردم و تا الان به بسیاری از افراد گفتم و سعی کردم اونارو آگاه کنم و کاری کنم که این راه هایی که من رفتم و بن بست بوده را اون ها نروند. نویسندگی یکی از بزرگترین علاقه های من هست. به صورتی که می توانم بگویم من جز نویسندگی به هیچ چیز دیگری علاقه ندارم و نخواهم داشت. من از ۱۵ سالگی این حرفه را شروع کردم. ولی شروع کردم شبیه هیچکس نبود. من همیشه به خودم ایمان داشتم. همیشه داستان می نوشتم و برای مدرسه ارسال می کردم و خیلی حس خوبی به من می داد. اون موقع خیلی علاقه به داستان نویسی داشتم. اما تلاشی در راستای این علاقه نمی کردم. یک روز توی تلگرام آگهی یک کلاس داستان نویسی دیدم. من حتی تا اون موقع نمی دونستم نویسندگی و داستان نویسی کلاس داره. تصمیم گرفتم شرکت کنم و از اونجا به بعد بود که دنیای من عوض شد و با دنیای باشکوه داستان کوتاه و نویسندگی آشنا شدم و حقیقتا شد اولین عشق زندگی من. توی اولین ترم من هیچی نمی دونستم. حس می کردم خنگ هستم. بقیه که در کلاس بودن شاید ده پله از من بالاتر بودن. و من به وضوح می دیدم که نقد هایی که من می کنم به چشم استادم نمیاد و داستان هایی که می نویسم همیشه در پایین ترین سطح قرار داشت. من با تک تک شما ها شرط می بندم که اگر کسی جز من در این کلاس شرکت می کرد و اینگونه حس من را تجربه می کرد صد در صد جا می زد و اصلا شاید از دنیای نویسندگی خداحافظی می کرد.اما من نه... من علاقم خیلی وسیع بود. عاشق بودم. عاشق نویسندگی. این علاقه نمی زاشت من‌پا پس بکشم. خیلی جا ها بود واقعا دلم شکست. خیلی جاها بود گریه کردم. اما معلوماتم ک افزایش دادم. و الان جایی وایسادم که شاید یک پله از هزار پله دنیای نویسندگی نیست اما... اینو می دانم که من راهی را در ۲ سال طی کردم که همه توی ۵ سال طی می کنن. حداقل تا اینجا به خودم افتخار می کنم. تنها چیزی که می خوام بگم اینکه. توی راهی که پیش روت هست و تو باید اون ک طی کمی و به هدفت برسی پا پس نکش. دنیا،آدم هاش،آسمانش،زمینش و همه چیش به تو اهمیتی نمی دن. این تویی که خودت و می سازی و خودت و ارتقا میدی. مهم ترین چیز تلاش تو... تو تلاش کنی مطمئن باش این انرژی خوب و مثبت تو به کائنات می رسه و تورو به بالاترین نقاط می رسونه. و هیچوقت به خودت دستور نده. به مغزت دستور نده.فقط نصیحتش کن. هر چه قدر با خود بد باشی. انرژی های منفی بدتری میان سمت تو. برای انجام دادن کارای اشتباه خودت و سرزنش نکن. نصیحت کن. خودت خودتو ارتقا بده. چون این تویی که قرار یک روز جلوی آینه وایسی و بگی: دیدی شد!!!
خب... نصیحت کردن بسه. چون واقعا خودم زیاد از نصیحت خوشم نمیاد. ولی، دوست دارم تمام شما یک روزی به چیزی که بهش عشق دارین برسین و عاشقانه باهاش زندگی کنین... من جدیدا کارتون soul یا همون روح را دیدم که خیلی برام جالب بود و جای حرف زیاد داشت. اما یک چیزی که من و بیشتر از همه به این کارتون جذب می کرد این بود که وقتی داری یک کاری و انجام میدی که خیلی عاشقشی و غرقش میشی باعث میشه که از خودت و جسمت بیای بیرون و توی دنیای ماورا قدم بزاری. و اینکه اگر این علاقه بیش از حد می شد. جوری که زندگیت و صرف اون چیز می کرد باعث میشد گیر بیوفتی توس اون کار و روحت اسیر شه. من حس می کنم همه ی ما نیای به همچین کاری داریم که اینجوری مارو عاشق کنه و درون خودش جذب کنه...
خب دیگه... خیلی حرف زیاده. اما چشمای من و انرژی من و یاری نمی کنه و خسته میشم... دلم می خواست امشب در مورد چند موضوع دیگه هم حرف بزنم. اما بماند برای فردا شب... اراتمند شما: ریحانه نخعی
